Een Sam voor jou



Het verhaal van Thijs

Augustus 2016
Twee jaar na de geboorte van onze eerste zoon Daan was ik weer zwanger. Ik voelde me goed, genoot weer van het groeiende mensje in mijn buik. Met 16 weken droomde ik dat het een  jongetje werd en de naam Thijs kreeg. Net als bij Daan wilden we niet weten wat het geslacht zou zijn. De naam Thijs zou het zijn voor een jongetje.
30 december 2016
De dag van de 20 weken echo, de dag die ik nooit meer zal vergeten. De echoscopiste keek en werd stil, bleef kijken, gaf wat uitleg over wat ze zag en zette het apparaat uit. Ze gaf aan dat we naar het AMC moesten, want het zag er zeer zorgelijk uit.
In plaats van een goed uiteinde het jaar,  verdween de grond onder onze voeten. De rit naar Amsterdam heeft nog nooit zo lang geduurd.
We kregen een uitgebreide echo, waarop te zien was dat echt niet goed was met ons kindje. We gingen de molen in van klinisch genetica. Hoe het precies allemaal verliep, weet ik niet meer van dag tot dag. Ik weet wel dat alle artsen zo ontzettend lief en begripvol waren. De vruchtwaterpunctie werd gedaan, bloed bij mijn vriend en mijzelf afgenomen. Het bleek een jongetje te zijn, mijn droom klopte dus. Dit was onze Thijs.
Het zag er zo slecht uit voor ons kindje, dat ik de vijf dagen bedenktijd bizar vond. Buiten mijn buik zou hij niet overleven, dat het eigenlijk geen keus was. Eenmaal thuis ben ik gaan ‘omdenken’ nu kon ik hem nog voelen bewegen, zijn broer en zus (mijn stiefdochter) hoorde hij nog en reageerde op hen. Ik moest deze momenten koesteren.
Oud&nieuw is als een waas aan mij voorbij gegaan, want een gelukkig nieuwjaar zou het niet worden, de start van 2017.
9 januari 2017
Op 8 januari 2017 moesten we ons melden in het AMC. Thijs zou geboren worden. Ik was inmiddels 22 weken zwanger. De dag kroop voorbij, het bleef maar rustig in mijn lijf. Ik kon hem duidelijk niet loslaten.
De nacht was lang. Hoe laat de weeën begonnen, weet ik meer. De verpleegkundige vroeg of ik hem vast wilde houden als hij geboren was. Dat wist ik niet. Toen hij eenmaal geboren was, wist ik het wel. Dit was het enige wat ik voor hem als zijn moeder kon doen, ook al leefde hij al niet meer toen hij geboren was. Hij was zo klein, zo mooi en leek zo op zijn oudere broer. Ik heb hem vast gehouden tot ze hem meenamen voor een autopsie. Er zijn mooie foto’s gemaakt, voet- en handafdrukjes. Een zeer dierbare herinnering. Wel weer papa en mama, maar met lege handen naar huis. “Wat wil je?”, vroeg mijn vriend. Ik wilde slagroomtaart. Sindsdien eten we elk jaar op 9 januari, op Thijs’ verjaardag slagroomtaart.
In de weken die volgenden, mochten we Thijs weer ophalen en hebben we hem laten cremeren. Zijn as is uiteindelijk voor een deel uitgestrooid met een beetje as van mijn vader (overleed in 1991) en nog een deel staat thuis op een mooi plekje voor Thijs en mijn vader.
De onderzoeken bij de klinische genetica werden afgerond. Ik bleek draagster te zijn van een zeer zeldzame erfelijke aandoening, osteopathia striata met craniale sclerose. De kans is minder dan één op één miljoen (!). Het is X-gebonden. Als het een jongetje is, staat er geen gezonde X tegenover, dus niet levensvatbaar. Wat een wonder bleek Daan te zijn!
Na lang nadenken, zouden we het toch nog een keer proberen. Per slot van rekening was Daan er ook.
23 juli 2019
In november 2018 bleek ik weer zwanger. Wat een spannende tijd! Eerst geslachtsbepaling, het bleek weer een jongetje. Rond 14 weken vruchtwaterpunctie om te onderzoeken of hij het syndroom niet had. Op 31 januari 2019 begon mijn ‘gelukkig nieuwjaar ‘ met het belletje van de klinisch geneticus: het jongetje was helemaal gezond! Mijn buik schoot gelijk naar voren.
Op 23 juli ben ik bevallen van een gezonde zoon Tom. Hij leek niet op Daan en Thijs bij zijn geboorte, dat was fijn. Zo was hij echt een nieuwe start.
Ik ben een trotse (bonus)mama van al mijn kinderen, Thijs hoort er altijd bij.
Voorjaar 2022
Doordat een vriendin hetzelfde lot trof, ook zij verloren hun kindje tijdens de zwangerschap, kwam ik in aanraking met een Sam voor jou. Wat een mooie stichting en wat was het fijn om na 5 jaar te voelen hoe zwaar (of hoe licht eigenlijk) Thijs was. Onze ThijsSam heeft een mooi plekje, waar we hem altijd even kunnen pakken en  vasthouden.

Janneke, mama van Thijs*