Verdriet in/uit vorige eeuw

Wist je dat tot eind jaren ’80- begin ‘90 zorgverleners van mening waren dat het overlijden van een baby zo snel mogelijk moest worden vergeten? De baby zien, vasthouden en aanraken was “verboden”. Ook het vastleggen van andere herinneringen werd nooit gedaan. Het verdriet zou er groter door worden.

Inmiddels weten we hoe we ernaast zaten. Verdriet kun je niet verkleinen; het verdriet is er, levensgroot en immens pijnlijk.  Herinneringen en herinneringsitems geven juist houvast om te leren leven met het verdriet en het verlies.

Ook bij sterfte lang gelden kan Sam zeer waardevol zijn.
Hieronder lees je de reactie van de moeder van André:

Na 43 jaar eindelijk iets tastbaars. Zo blij met mijn Sam André. In ’79 maakten ze geen foto’s en ik heb dit mooie jongetje, dat na 1 dag is overleden, nooit gezien.

Omdat zijn tweelingbroertje is blijven leven en zij een ééneiige tweeling waren, kan ik mij een heel klein beetje voorstellen hoe hij nu zou zijn geweest. Met “Mijn Sam” nu heb ik eindelijk een bijzondere herinnering. Hij is prachtig.

Dank jullie wel.

mama van André *

5-8-22